"Raz, dwa, trzy, cztery..." - po raz tysięczny Indra liczyła kroki prowadzonego przez siebie konia. Nie była przystosowana do takich to właśnie warunków - z natury leniwa dziewczyna, którą była, rzadko kiedy wychylała nos zza próg swojego domu. Kto by więc pomyślał, że rzuci się w wir nowego, całkiem obcego kraju? Chyba  to właśnie ona ostatnia mogła przewidzieć taki obrót sprawy. Ale... niby dlaczego by nie? Ktoś musiał wyjść "na powierzchnię" - jak to powtarzali jej raz za razem - a przecież to właśnie Indra była jedyną osobą, która jak zwykle nie potrafiła znaleźć sobie zajęcia. To zawsze właśnie jej przydzielali zadania, których nikt nie chciał się podjąć. Westchnęła cicho pod nosem zrezygnowana, nic innego i tak by się tu nie zdało.
Czarne włosy powiewały za nią na wietrze, spowodowanym szybkością jaką rozwinął jej jedyny, ukochany towarzysz podróży - niezastąpiony koń. Duże oczy, tak nienaturalne wśród Ludzi Lodu, z których się wywodziła, śledziły uważnie drogę tuż przed nią. O tak, z wyglądu Indra z całą pewnością nie była normalną osobistością w tak wyjątkowym rodzie. Tylko kolor włosów - ewentualnie - mogły przypominać jej o jej pochodzeniu. To charakter odziedziczyła - i to jeszcze w jak dużym stopniu! - po największych czarownicach. Tyle, że sama czarownicą nie była. Och, jak bardzo tego żałowała! Jej twarz rozjaśnił szelmowski uśmieszek. Byłaby idealna! Cięty język, poczucie humoru, brak wszelkich granic, cóż więcej można by chcieć od wiedźmy?
Zwolniła konia. Jej dłoń powędrowała szybko do finki przypiętej do pasa, a bystre oczy zaczęły rozglądać się na wszystkie strony. No tak, teraz przypomniała sobie czego takiego jej brakuje - chęci zabijania. Jakoś nigdy nie potrafiła wykrzesać w sobie chęci do walki, toteż nigdy się w nie nie mieszała. Walka na słowa? Proszę bardzo! Ale od rękoczynów trzymała się z daleka. Zeskoczyła z konia, rzucając szybkie spojrzenie na przydrożną karczmę, która była jej celem, ale oczywiście nie skierowała się w jej stronę.  Nie uciekała, to było poniżej godności jej rodu. Nie wyciągała broni, ale też nie odkładała od niej ręki. Szybkim, pewnym krokiem zaczęła przechadzać się po okolicy, szukając źródła niepokoju. Czy to tylko zdawało jej się, czy to naprawdę jakiś koń zarżał? Nie, nie był to jej własny wierzchowiec, teraz uwiązany u skraju drogi. Tego odgłosy już rozpoznawała.
- Kto tu jest? - krzyknęła pragnąc, aby nie było słychać w nim drżenia. Zresztą chyba jej się udało. Podniesiona na duchu, nieco bardziej pewna, ponownie zaczęła się rozglądać - Do diabła, chyba nie będziesz chować się przed moim wzrokiem, jak najbardziej tchórzliwa fretka? Brakuje Ci odwagi aby wyjść zza drzewa?
Mogła dodać więcej, ale to przecież owa nieznajoma postać miała nad nią przewagę, nie odwrotnie. Zresztą nie chciała bójki, po prostu czuła się jak idiotka, krążąc w kółko w jednym i tym samym miejscu. Jak bardzo starała się wydobyć dobro ze swojej niepewnej duszy!